Diepgravende klankvisioenen gesponnen uit ragzijde fragiliteit, strelende strijkers en ijzeren beats. Lili Grace pende een moedig debuut neer vanuit de onderste regionen van hun kinderbewustzijn, en breekt daar mee een gaatje in het venster naar je hart.
Zomer 2017. De zussen Dienne en Nelle Bogaerts, samen Lili Grace, kijken de meest dissonante gebeurtenis uit hun leven recht in de ogen. Na een plek op Humo’s Rock Rally 2012 volgde een ep en een rits producties voor kortfilms en theater, maar daarna werd het heel stil rond de band. Tot dan.. in de mobilhome van hun ouders trekken ze naar de Ardennen en leggen ze het trauma van hun kinderjaren, het verkeersongeluk van hun broer, onder een denkbeeldige microscoop van waaruit ze de taal, de songs en de klanken van hun debuutplaat ‘Silhouette’ opbouwen.
Opgetrokken uit contradicties: engelachtig wit versus beangstigend blauw, donkere percussieve stuwbeats versus onschuldige dromerigere vocals (op onze persoonlijke favoriet The Horde), experimentele songstructuren versus op de heupen gerichte popsongs (zo hangt de hook van Not God al dagen vast in onze gehoorgang). Lili Grace verklankte als een spookjesachtig sprookje de strijd tussen de blik van het kind, fantasie en de ijselijke werkelijkheid. Op ‘Silhouette’ waren de geesten rond van vocalisten als Joanna Newsom, Cocorosie’s kleine knutseldeuntjes (in Fishing Spot) of Björks jongleerkunsten tussen beats en etherische kinderkoorklanken (op Saints & The Horde).
Lili Grace startte hun traject in 2017 uit een vermoeden, het vermoeden dat de mooiste muziek ontstaat uit een noodzaak. Nu weten ze het zeker en straks wij ook.
