Tuxedomoon

Neen, we gaan hier niet overdrijven, maar de woorden essentieel, baanbrekend, legendarisch en invloedrijk vallen wel alle vier als men vijf zinnen uitspreekt over Tuxedomoon. In de volgende zinnen vallen begrippen als donker, film (noire), romantiek, strak, hard, jazz, klassiek, elektronica, akoestisch, detail, new wave, avant rock, prikkelend. Kortom postrock nog voor het begrip mis/gebruikt werd.
Ja, met Tuxedomoon staan enkele klasbakken op ons podium die eind jaren ’70 hun platen mochten uitbrengen op Ralph Records, het label van The Residents, om maar iets te zeggen. Binnen de punk/no wave scène in San Fransisco werden ze al vlug een begrip en kort daarna begon men wereldwijd dit apart en tegendraads geval naar waarde te schatten. De eerste jaren waren ze enorm creatief, uit die tijd stamt hun klassieker ‘No Tears’ en het onwaarschijnlijke album ‘Half-Mute’, zoveel moois had men voorheen amper op een plaat samengevonden. Maar zie, die enorme creativiteit kwam door de extreme gedreven- en productiviteit van de diverse leden. Elke plaat en elk concert was een belevenis op zich. Tuxedomoon zocht een weg, wars van de reeds bewandelde paden. Hun instrumentarium en hun muzikale inventiviteit in combinatie met fijne arrangementen, sfeerschepping én hoogstaande composities, zorgden voor een carrière met niets dan hoogtepunten. Ook toen de groep, na de jaren ’80 hoofdzakelijk doorgebracht te hebben in Brussel, begin jaren ’90 wat minder van zich liet spreken hoorden we prachtige, innemende muziekstukken van hen. Zij het puur muzikaal of (in opdracht voor) theater, film, ballet, nieuwe media, … niks is hen vreemd tijdens hun vele solo (of duet) platen van de groepsleden, al dan niet in samenwerking met derden.
Hun ‘No Tears’ werd zelfs, dankzij DJ Hell, een re-mix hit en hem vinden we ook terug op hun verbluffend recentste Tuxedomoon plaat als gast, tezamen met nog schoon volk als Tarwater, John McEntire (Tortoise), Aksak Maboul, Marc Collin en Juyman. Als men deze figuren kan warm maken om een album, hun eerste studiowerk, vorig jaar uitgebracht, sinds 13 jaar, impliceert al het moois wat je over hen hoort tot la verité.
Want juist, over gebruik van meerdere talen, nieuwe media, zeker ook in hun filmisch opgevatte concerten, speelsheid en humor hebben we het hier nog niet gehad. Maar ach, zelfs in hun 62’ durende schitterende film ‘Seismic Riffs’ komt men amper tot een volledig beeld van deze creatieve muzikale kunstenmakers.
We bedoelen; essentieel, baanbrekend, legendarisch en invloedrijk.
originele line up;
Steven Brown: Vocals, Piano, Keyboards, Alto & Soprano Sax and Clarinet.
Blaine L. Reininger: Vocals, Violin, Viola Guitar and Keyboards.
Peter Principle: Bass Guitar and Programming.
Luc Van Lieshout: Trumpet, Flugelhorn and Harmonica.
George Kakanakis: Live video / Real-time object and image manipulation / Mise en scène