Thrones + Nadja + OvO
za 03.04.2010
| ► deuren open: 20:30 uur / begint om | ► | ► |
concert @ 4AD
Thrones is sinds 1996 het solo project van bassist Joe Preston. De naam Joe Preston doet u misschien niet direct een belletje rinkelen, maar toch heeft de man één van de meest indrukwekkende curriculums in de geschiedenis van zware en andere metalen: bands als Earth, Melvins, The Whip, Sunn O))) en High on Fire (om er maar enkele op te noemen) telden hem in de rangen. Met Thrones beperkt hij zich niet enkel tot de bas, maar neemt hij ook drums, synths en vocalen voor eigen rekening. Thrones omschrijven kan je het makkelijkste door al het beste van de hierboven opgesomde bands naast elkaar te zetten, een soort ultieme compilatie van en ode aan sludge en doom. Nummers die het muzikale equivalent zijn van een traag ineenstortend gebouw en organische drones die naadloos versmelten met synths en vocalen. En dit alles op de drijvende kracht van golvende en sterk aanwezige bastonen.
Nadja is het duo Aidan Baker en Leah Buckareff uit het Canadese Toronto. Nadja hoort thuis in de nevelige regionen van de ambient doom; muziek die het beste van metal, shoegaze, ambient, post-rock en experimental verenigt. In hun amalgaam van klanken lijken ze even heavy als een industrial band, maar toch is er ruimte voor subtiliteit en zachtheid. Nadja is een verademing binnen het genre: naast diepe drones en de duistere doom omvat de muziek ook langzame en mooie melodieën die je stilletjes inpalmen. Een vacuüm waar je in gezogen wordt van pulserende bas, kruipende drums en slepende piano. Een sonische sneeuwstorm van een bedwelmende schoonheid.
OvO is het Italiaans-Duitse duo Stefania Pedretti (gitaar) en Bruno Dorella (drums). OvO onstond in de eerste plaats als een vehikel voor hun gezamenlijke reizen en concerten, een specifieke keuze, die hen sinds 2001 over heel de wereld bracht met meer dan 500 concerten in zes jaar. Stefania’s behekste en schreeuwerige vocalen vergezellen een organisch drum en gitaar in een potje dat dampt en borrelt als een toxisch moeras. Sludge, doom en noise wisselen elkaar af en bands als Boris en Melvins komen om het hoekje kijken. Geen wiegenliedjes dus.
