Two Russian Cowboys + The Baptist Generals
za 18.02.2006
| ► deuren open: 20:30 uur / begint om | ► | ► |
concert @ 4AD
Het minste wat je over Two Russian Cowboys (2RC) kan zeggen is wel dat hun geschiedenis even absurd is als hun (reden van) bestaan. In 2004, ofte 20 jaar na hun oprichting en na onwaarschijnlijk vele concerten doorheen Vlaanderen, van het kleinse caféke tot de grote podia, zelf op Futurama stonden ze ooit, traden op tussen Pixies en Nick Cave, brachten ze hun … debuutalbum op de markt. Werd dan maar meteen een dubbelcd ‘Unplugged Lowbat/The Early Days’, die opende met een 16 koppig kerkkoor dat Anarchy in the UK herdoopte. Verder hoorden we alles wat muzikaal maar te creëren valt, en steeds met dat Zuid West-Vlaamse tongval. U vraagt rock, hardrock, blues, chanson, punk, folk, cabaret, pop of een Weense wals, de 2RC brengen het. Eind 2005, amper een goed jaar na hun debuut, komt ‘Killem’ (een dorpje in Noord Frankrijk) op de markt. De tweede schijf met gastbijdragen van oa Mauro, Piet Goddaer en Ayco Duyster. En zie, de 2 cowboys zijn getransformeerd tot een 6koppige bende die een eigen stijl aan het ontwikkelen zijn. De kwinkslagen door frontman/showbeest Luc Dufourmont (ook Ugly Papa) zijn nog steeds aanwezig, maar hier gaat men, vooral dan muzikaal, dieper. Ze zijn nog goed zat, maar ze kotsen niet meer. Het enige negatieve aan Killem is misschien de overdaad van het aanbod. Of kunnen we het geheel in een ruk niet plaatsen? Maar live staat deze bende er als nooit voorheen. Dankzij 6 rasmuzikanten, ook te vinden bij Hawaï, Galatasaray en Ozark Henry, de enorme afwisseling, de grollen en grappen, indien nodig een kermisdeuntje, een volksliedje, punk, polka, tango, country, blues, grunge, surf, jazz, avant-garde, u noemt het, 2RC spelen het, zelfs op tournee in (Zuid) Europa, gepland maart 2006. Een van de merkwaardigste Belgische bands ooit, maar een voorbeeld uit hun plaat; “meattango U Schwein!” een soort mini opera opgedragen aan onze viervoeter het varken, tja, maar wel een band met een smoel, identiteit én aantrekkelijkheid die van niets vies is, laat staan non conventionaliteit. Verwacht u aan niets minder dan een olijke bende gedreven entertainers vol goede/slechte muzikale smaak.
The Baptist Generals zijn alweer zo’n ruwe diamant binnen het muzikale landschap. Ze brengen muziek met kantjes aan, ongepolijst, maar daarom net zo hartverscheurend mooi. Sinds eind jaren ’90 maken zanger/gitarist Chris Flemmons en drummer Steven Hill, toen nog als The Poor Bastard Sons, liedjes die je nog het beste kan omschrijven als avant-garde roots rock. Op hun debuut CD Dog gingen ze akoestisch zo hard te keer gaan dat ze menig elektrisch versterkt bandje zo de zaal uit konden spelen. Flemmons was zelf ooit drummer en dat is nog steeds te horen in zijn roffelend gitaarspel. Hill houdt zijn drumstel minimaal met enkel snare, floor en basdrum. Samen resulteert dit in een uitgeklede rauwe bluesy sound, een gevoel dat nog versterkt wordt door low budget opnametechnieken (een beetje het Jonathan Richman ‘badkamergeluid’). Flemmons’ schitterende stem houdt het midden tussen Gourds zanger Kevin Russell en Johnny Dowd. Op hun tweede plaat No Silver, No Gold (Sup Pop, 2003) – 4 sporen werden 8 sporen – liet Flemmons al zijn engelen en demonen los, wat resulteerde in een wonderbaarlijk naar de keel grijpend geheel. Rauwe nummers vol woede wisselen breekbare ballads af. Het schijnbaar onverenigbare schone en lelijke omarmen elkaar en zorgen voor een ontroerend en beklijvend amalgaam van liedjes. ‘If time and effort are equal to blood and tears, Revolutionary Modern Heart (Sub Pop, ergens in het voorjaar) will be both bloody and tearsoaked’, aldus Flemmons over de nieuwe Baptist Generals plaat. Op ons podium zal u alvast een voorsmaakje krijgen van het resultaat van die barensweeën. Live zetten ze overigens een fenomenale act neer vol humor.
