Thomas Denver Johnson + Mercelis
za 01.04.2006
| ► deuren open: 20:30 uur / begint om | ► | ► |
concert @ 4AD
Van de Scandinavische troubadours die de afgelopen jaren naar het zuiden afdaalden, is de Zweedse Thomas Denver Jonsson – niet te verwarren met de Noor St. Thomas – het meeste geworteld in de prairievelden van de americana. In navolging van het indrukwekkende droomdebuut Hope to Her (2003) en de wonderschone miniplaat First in Line (2004) keerde Thomas Denver Jonsson eind 2005 terug met Barely Touching It, waarop licht rammelende countrypop, menselijke tragedies en een hobbelig stemgeluid op betoverende wijze zegevieren. Via een wijd spectrum van hartbrekende ballads, gospel geïnspireerde rock, geschifte americana gespeend met de nodige zwarte humor tot zonovergoten country charme, creërt hij tijdloze sound. Gastrollen op het album zijn er weggelegd voor Ned Oldham (de oudste van de Oldham broers!) en Nina Kinert (een jonge Zweedse sirene). In het verleden deelde Tomas Denver Jonsson ook al nummers en het podium met Damien Jurado, voor 4AD geen onbekende meer. Begin januari bleef Jonsson op Eurosonic (Groningen) in vele oren en harten hangen met zijn ingetogen en integere set. Bij ons komt hij langs met zijn begeleidingsband The September Sunrise.
Met Mercelis brengen we u singer-song talent van eigen Vlaamse bodem. De naam doet (g)een belletje rinkelen? Mercelis werd bekend bij muziekminnend Vlaanderen door zijn deelname aan de Rock Rally van 1992, waar hij het tot in de finale schopte. Humo beschreef hem destijds als ‘een 22-jarige kempenzoon met een naam om veranda’s te verkopen, de looks van een verwaaide naar Donovan en Dylan ruikende tiener, maar met een gitaar, een stem en een stapel songs om het heel ver mee te schoppen.’ Tien lange jaren (ondertussen bleef hij wel actief componeren voor film en theater) hebben we moeten wachten op een opvolger voor zijn opmerkelijke debuutplaat The Hopes And Dreams Of A Drunk Punk. De sterke songs zijn gebleven, Western Union is een sobere en intense plaat om te koesteren. Voor dit schijfje werkte hij trouwens nauw samen met Kris Dane (ook actief bij het in Wallonië en Frankrijk beroemde Ghinzu). Mercelis brengt ingetogen, desolate en melancholische songs met een minimaal instrumentarium – en meer heeft hij ook niet mogelijk om ons te overtuigen. Western Union klinkt dan ook alsof hij nachtelijk bijeen werd gefluisterd in een spookachtig verlaten zwembad, met als enige gezelschap de galm van zijn stem en het rimpelende water dat de straatlichten reflecteert. Bevreemdend, mooi en intriest.