Amenra schreef de voorbije 20 jaar aan een ongezien verhaal. Ontstaan uit de assen van Spineless groeide de band uit tot één van ’s lands – en wereldwijd – meest gerespecteerde formaties, zowel binnen de metalscène als ver daarbuiten. Met een volstrekt eigenzinnig en artistiek integer parcours verbogen ze de definities voor sludge en doom, en haalden ze de genres uit hun niche. Met dreunende en hypnotiserende gitaarriffs, slepende drums, getormenteerde zanglijnen en haast mystieke projecties creëren ze een audiovisuele enigmatische totaalervaring, die je live verweesd achter laat. In een kille, van licht verstoken, atmosfeer laten ze een muzikaal en visueel epos vol apocalyptische en (a-)religieuze symboliek op je oren en ogen los. Muziek, en kunst in het algemeen, is voor Amenra een verwerkingsproces. Hun eigen lijden kanaliseren ze tot een krachtbron. Een moment om afstand te nemen van tergende, innerlijke demonen. Een duiveluitdrijving die tot wedergeboorte leidt.
Na zes duistere erediensten (van Mass I tot Mass VI in 2017) in The Church of Ra, de naam waaronder hun trouwe fanbase gekend is, blijft de band zoeken naar nieuwe uitdagingen, als collectief en individueel. Ze brachten een akoestische plaat uit, een boek, staken een tentoonstelling in elkaar (Het Gloren in Menen), hielden vuurrituelen (ism Johan Tahon) en frontman Colin H. Van Eeckhout stond in december 2021 nog op de planken met de opera Dance of the Seven Veils.
Met hun jongste album De Doorn (wereldwijd uitgebracht via Relapse Records! legt de band een terug nieuw hoofdstuk vast in hun Zwarte Bijbel. Deze keer in het Nederlands, met meer rustpunten, ambientklanken en akoestische melancholie. Een hoofdrol blijft weggelegd voor een ijzeren dynamiek, loodzware pijnen en instrumentale climax. Amenra schrijft intense poëzie, in gitzwarte letters.
